Review: Tropico 6

Vijf jaar na zijn vorige avontuur is El Presidente terug. Of zijn terugkeer een goede zaak is lees je hier, in onze review van Tropico 6.

Een nieuwe start, op meer dan één manier

Het eerste dat je moet weten over de nieuwste Tropico is dat hij niet is ontwikkeld door dezelfde studio die alle voorgangers heeft gemaakt. Limbic Entertainment heeft de reeks overgenomen van Haemimont Games. Op die manier heeft de reeks een nieuwe start gekregen. Die nieuwe start wordt meteen ook doorgetrokken in-game, want de career mode neemt jou terug mee naar het prille begin van El Presidente’s regeerperiode over de tropische eilanden.

Die nieuwe start wordt genomen tijdens de koloniale periode waar je aan de slag bent gegaan als gouverneur voor het Britse Rijk. Het is daar, op jouw eerste eilandengroepje, dat je de knepen van het city-building vak leert. Welke gebouwen je moet bouwen om de economie aan te zwengelen, inwoners gezond en blij te houden of om jouw controle over het gepeupel te verstevigen. Nu krijg je in het begin van het verhaal wel maar een heel beperkte macht want je ligt zelf ook onder de duim van de Britten. Het is van die controle dat je jezelf en de Tropicans wilt bevrijden, en dat moet je samen met de Revolutionairen doen. Samen bedrieg je de kroon, krijg je de steun van het volk en verzamel je genoeg geld om de onafhankelijkheid aan te kondigen. En het is daar waar het plezier pas echt start.

Een delicate dans met facties

Eens Tropico onafhankelijk is begint een periode van oorlog, al is die oorlog amper te voelen op jouw eilanden. Buiten berichten van de grote wereldleiders en een radiobericht hier en daar merk je er allemaal niet veel van. Iets dat ik persoonlijk wel jammer vind, het geeft nu eenmaal de indruk dat Tropico 6 zich helemaal afspeelt in zijn eigen kleine wereldje. Iets dat in alle vier de tijdsperiodes zo is. Nu is dat niet helemaal slecht nieuws want het spel is zo al niet gemakkelijk, dus die oorlogen mis ik niet echt.

Wat maakt het spel zo moeilijk? Wel, je moet zoals een goede politicus jouw volk (jouw kiezers, als je voor een eerlijk kiessysteem kiest) gelukkig houden zodat ze jou opnieuw gaan verkiezen als hun President. Als je liever als dictator speelt, en dus geen eerlijke verkiezingen houdt, moet dan weer opletten dat er geen guerrilla strijders opduiken die hun President liever een kopje kleiner zien.
Tropicans gelukkig houden is alleen niet zo simpel als je denk. Ze hebben namelijk heel wat eisen, zo willen ze voldoende jobs hebben, een goed gezondheidssysteem, plaatsen om te bidden, plaatsen om te ontspannen, ze willen veilig zijn, maar niet zo veilig dat ze geen vrijheid hebben. Een balans vinden tussen al die eisen is niet gemakkelijk. Zeker niet als je de economie, en de staatskas, van jouw paradijs gezond wilt houden.

Alsof dat nog niet genoeg zaken zijn om in evenwicht te houden krijg je dan ook nog eens vier verschillende facties binnen jouw eiland en twee externe grootmachten die je tevreden moet houden. En dat is dan nog maar tijdens de periode van de Grote Oorlogen. In latere periodes komen er alleen maar bij. In de Moderne Tijden moet je vijf externe grootmachten en acht lokale facties tevreden houden. Nu kan je jezelf afvragen “Waarom?”. Wel, omdat zelfs als jouw burgers blij zijn over hoe je de eilanden regeert, zullen ze tegen jou stemmen doordat een lokale partij niet tevreden genoeg is. Dat komt doordat bijna iedere burger lid is van één factie, en als een factie zich benadeeld voelt zal het ervoor zorgen dat diens leden zich tegen jou gaan keren.
En die buitenlandse grootmachten, wel die kunnen jou het leven zuur maken door embargo’s op te leggen, blokkades te vormen en zelfs invasies te plannen als zij niet tevreden zijn.

Het is die heel delicate dans om iedereen tevreden genoeg te houden dat spelen zo verslavend maakt. Dat en de opbeurende Cubaanse muziek die de sfeer enorm ten goede doet.

“Ik heb de oplossing voor al jouw problemen”

Dat zegt zo goed als elke factie- of grootmacht leider als die om een gunst vraagt, al is het meestal wel wat subtieler verwoord. En er worden veel gunsten gevraagd, die je kan inwilligen om jouw relatie met de vragende factie te verbeteren. Je kan die gunsten ook weigeren voor, je kan het vast wel raden, een slechtere relatie met de factie. Nu hebben die gunsten wel een groter nut dan de relaties verstevigen, je krijgt er ook geld of blauwdrukken voor terug waarmee je betere gebouwen kunt bouwen. Maar ze dienen ook als een rode draad waarop je zelf kan terugvallen als je eventjes niet meer weet wat je juist moet doen om het volk wat blijer te krijgen. Het is alleen jammer dat de facties te vaak om hetzelfde vragen. Zo heb ik al meerdere keren gehad dat de Communisten vijf keer na elkaar om een nieuwe taverne vroegen.

De gunsten voor de buitenlandse grootmachten hebben vooral een economisch nut. Zo zal je veel, heel veel, vragen krijgen om handelsroutes op te zetten. Die zorgen dan niet alleen voor een mooie stroom inkomsten, maar ze geven ook andere voordelen. Zo kan een bevriende grootmacht financiële steun geven als jouw economie toch niet sterk genoeg blijkt te zijn. Maar met iedere gunst of handelsroute komt er ook een nadeel: de andere grootmachten zijn er niet blij mee als je zaken doet met iemand anders. Dus is het aan jou om ook hier een balans te vinden.

Nieuwe eilanden, nieuwe trucen

Tot nu toe is het Tropico zoals we het al langer kennen. De grootste nieuwigheid zit er hem namelijk in dat je nu niet de controle over één eiland per keer neemt, maar over een hele eilandengroep. Dat zorgt er voor dat je nu nog meer dan ooit moet gaan vooruit denken want het eiland waarop je start heeft niet genoeg plaats en grondstoffen om daar eeuwig te blijven. Het verbinden van die eilanden is op zich gelukkig niet te moeilijk. Nabijgelegen eilanden kan je gemakkelijk verbinden met een brug, de verre daar in tegen hebben iets meer werk en planning nodig. Zo moet je al minstens twee verschillende havens op dat veraf gelegen eiland bouwen. Eentje zodat de Tropicans kunnen aanmeren, en een die nodig is om bouwmaterialen over te brengen.

Dat kost niet alleen veel geld, maar zorgt er ook voor dat je dat tweede eiland van alles moet voorzien. Want in tegenstelling tot andere city-builders is iedere Tropican volledig gesimuleerd en moet die fysiek op zijn werk raken. Liefst woont hij ook dicht in de buurt, en kan hij ergens in de buurt eten kopen en ontspannen. Dus een nieuw eiland starten is niet gedaan door één plantage er op neer te planten.
Op het eerste zicht lijken de verschillende eilanden een enorme uitdaging, maar als je een beetje voorzichtig gaat plannen is die uitdaging plots niet meer zo groot.

Een andere nieuwigheid, en dat is volgens mij de leukste, is dat je nu monumenten van over de hele wereld kan stelen om ze op jou eilanden te plaatsen. Buiten dat die er mooi uit zien, brengen ze ook elk een eigen voordeel met zich mee. Zo zal de Eifeltoren, naast jouw toerisme een boost geven, ervoor zorgen dat één enkele radiozender plots over de hele map gaat uitzenden. Of zorgt te Taj Mahal ervoor dat al het geld van de gestorven Tropicans bijgeschreven wordt op de staatskas. Die monumenten kan je stelen met de hulp van jouw eigen piraten, spionnen en een gespecialiseerd garnizoen soldaten.

Ook nieuw, of beter gezegd terug sinds zijn afwezigheid in Tropico 5, zijn de speeches die je als El Presidente kan houden. In die speeches, die je houdt voor de verkiezingen, kan je de problematieken op de eilanden aankaarten en beloftes maken die je waarschijnlijk niet kan inwilligen. Allemaal om toch nog wat meer kiezers te winnen.

Een city-builder met een echte persoonlijkheid

Als je denkt aan city-builders denk je meestal aan droge simulaties van het aantal inwoners, gebouwen, jobs, geluk en vooral heel veel cijfers. Je denkt meestal niet aan charme en humor, maar dit is net iets waar Tropico 6 in uitblinkt. Al van het hoofdmenu van de game wordt je helemaal in een tropische sfeer gezogen door de uitstekende keuze van muziek die bestaat uit Cubaanse Big Bang, Salsa en Jazz.

Daarnaast bestuur je jouw tropische paradijs niet als een gezichtloze entiteit ergens boven in de wolken. Neen, jouw El Presidente loopt gewoon rond tussen het volk, je kan hem zelfs besturen en zeggen waar hij naartoe moet. Hij (of zij) is helemaal aanpasbaar, zo kan je hem in een strak pak steken of rond laten lopen in de kledij van een oude farao. De keuze is aan jou. Ook het Presidentiële paleis ontsnapt niet aan een make-over, zo kan je de verkleuren van de muren, het type vensters of zelfs de hele lay-out van het gebouw aanpassen.

Om alles net dat beetje leuker en luchtiger te maken zit het spel ook bomvol subtiele (en niet zo subtiele stereotypische) humor. Dat kan gaan om kleine woordspelingen tot een Amerikaanse President die alleen maar denkt aan zichzelf en alle kritiek afschildert als “fake news”.

Geen revolutie maar een evolutie

Je hebt het waarschijnlijk wel door, maar Tropico 6 brengt geen revolutionaire vernieuwingen met zich mee. Het bouwt echter verstandig verder op de fundamenten van zijn voorgangers en slaagt er zo in, mede door de fantastische sfeer, om zijn voorgangers op ieder vlak te overtreffen.

---

Tropico 6 werd gereviewd op PC aan de hand van een digitale review code, ons aangereikt door de uitgever.
Tropico 6 is nu verkrijgbaar op PC, de PlayStation 4 en Xbox One versies verschijnen deze zomer.